Żegnaj Komendancie!

Mój ojciec był milicjantem. Wiosną 1982 roku on odszedł na emeryturę.

Po odbyciu przeszkolenia wojskowego w szeregach Lubuskiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza trafiłem do oddziałów prewencji we Włocławku, skąd po pewnym czasie zostałem skierowany na egzaminy wstępne do Wyższej Szkoły Oficerskiej w Szczytnie, którą ukończyłem w 1986 roku. Do Pułtuska trafiłem zaraz po szkole. Na początku służyłem w Sekcji Kryminalnej, potem zostałem kierownikiem referatu dzielnicowych. Po transformacji, jaka nadeszła na przełomie lat 80 – tych i 90 – tych, kiedy to milicja zmieniała się na policję, nastąpiły też zmiany w komendzie. Powstał m.in. Wydział Prewencji, którego zostałem naczelnikiem. Od 1995 roku aż do emerytury, pracowałem jako I Zastępca Komendanta Powiatowego Policji.

Jak każda instytucja. Powoli przechodziliśmy z wykorzystywania zwykłych maszyn do pisania na maszyny elektroniczne z pamięcią, potem na komputery. Na początku, w wielu przypadkach, chcąc korzystać z dobrodziejstw techniki wykorzystywaliśmy sprzęt prywatny. Zmiany dotyczyły też sprzętu transportowego. Powoli znikały nysy, żuki, fiaty i polonezy...

Wtedy się nie kaprysiło, samochody można było policzyć na palcach jednej ręki. Proszę więc sobie wyobrazić jaka była radość, gdy komenda dostała nysę albo żuka...

Kiedyś nastawienie społeczeństwa było po prostu inne. Dziś ludzie nie pamiętają, że jako obywatele, oprócz praw mają też obowiązki. Wtedy byli mniej roszczeniowi, dziś w rozmowach często słyszę, że przecież oni płacą podatki, a zapominają, że my też je płacimy.

Dawniej prawdziwa plagą były włamania, zwłaszcza do domków letniskowych. Dziś już nie, co jest związane z postępem techniki zabezpieczeń. W porównaniu z rokiem 2000 znacznie zmalała też kradzież samochodów. Przyczyna jest podobna. Ponadto teraz można sprowadzić tanie, używane samochody, nie ma też problemu ze zdobyciem części zamiennych.

W okresie całej pracy było sporo takich sukcesów i trudno określić, które były naprawdę największe. Podkreślam jednak, że wszelkie sukcesy na ogół nie są dziełem jednaj osoby.

W latach 90 – tych na terenie Nasielska zamordowano całą rodzinę. Przeżyła tylko jedna osoba, resztę zastrzelono. Na początku mojej pracy w pułtuskiej jednostce wykonywałem też czynności związane ze śmiertelnym wypadkiem drogowym z udziałem dziecka.

Przede wszystkim trzeba lubić tę pracę, przyzwyczaić się do jej plusów i minusów, tak jak w innych zawodach. Np. chirurg w swojej pracy spotyka się z    wieloma trudnymi i nieprzyjemnymi sytuacjami, ale dalej wykonuje swój zawód.

W czasie mojej służby spotkałem się z kilkoma takimi przypadkami, gdzie policjanci zmuszeni byli do sięgnięcia po broń, lecz są to zdarzenia wyjątkowe, sporadyczne i naprawdę nieprzyjemne dla policjanta.

Moja żona nie lubi oglądać ze mną takich filmów, ze względu na moje komentarze. Szybko rozwiewam jej złudzenia, jak to sprawnie, dzielnie, bez zbędnej dokumentacji, bohater ustala sprawców najbardziej skomplikowanych spraw i doprowadza przed „oblicze Temidy”. Gdyby filmowy policjant postępował tak, jak w prawdziwym życiu, film byłby raczej nudny, pozbawiony sensacyjności i nie do oglądania.

Była to decyzja przemyślana.

Planów mam wiele, ale na razie zachowam je dla siebie.