Rodzinne święta dla niektórych to trauma. Rodzice pili i krzyczeli, a ja zamykałam się w pokoju... 

Okres świąteczny to czas, który wielu z nas kojarzy z ciepłem, rodziną i spokojem. Jednak dla niektórych, wspomnienia związane z Bożym Narodzeniem są pełne bólu, napięcia i strachu. Historie Eweliny, Kacpra i Pawła pokazują, że za zamkniętymi drzwiami domów często kryją się trudne doświadczenia, które odciskają piętno na całe życie. Opowiedzieli o nich w rozmowie z Onetem. 

Ewelina: "Święta oznaczały chaos i nieprzewidywalność" 

31-letnia Ewelina wspomina święta Bożego Narodzenia jako czas pełen napięcia i strachu. Jej rodzice, którzy zmagali się z problemem alkoholowym, zamieniali dom w miejsce, które kojarzyło się z chaosem i przemocą psychiczną. — Zawsze byłam w stanie gotowości. Święta i okres między Bożym Narodzeniem a Trzech Króli były najtrudniejszym czasem w roku — opowiada. — Rodzice pili, krzyczeli, a ja zamykałam się w pokoju, żeby uniknąć awantury. 

Ewelina wyprowadziła się z domu w wieku 19 lat i od tamtej pory zerwała kontakt z rodzicami. Dziś spędza święta z mężem i jego rodziną, ale przeszłość wciąż ma wpływ na jej życie. — Nie chcę wracać do tamtych wspomnień. Barszczu, który zawsze kojarzył mi się z alkoholem, nie tknę do końca życia — dodaje. 

Kacper: "Nigdy nie podzielę się z nim opłatkiem" 

Dla 29-letmiego Kacpra wigilia była czasem, który kojarzył się z przemocą fizyczną i emocjonalną. Jego ojciec, który bił zarówno jego, jak i matkę, odgrywał przed rodziną rolę przykładnego męża i ojca. — Najgorsze było to, że przy wigilijnym stole udawał, jakby nic się nie działo — wspomina Kacper. — Obiecałem sobie, że jak tylko będę mógł, odejdę. I tak zrobiłem — mówi w rozmowie z Onetem. 

Dziś Kacper od ponad dekady nie utrzymuje kontaktu z ojcem. — Babcia co roku namawia mnie, żebym się z nim pogodził, ale nie ma takiej możliwości. Wiem, że jeśli przekroczę tę granicę, zapłacę za to ja, nie on — podkreśla. 

Paweł: "Matka wybrała milczenie, ja wybrałem odejście" 

43-letni Paweł przez lata zmagał się z psychiczną przemocą ze strony partnera swojej matki. Wyśmiewanie, poniżanie i brak wsparcia ze strony mamy pozostawiły w nim głębokie rany. — Najgorsze jest to, że matka udaje, że nic takiego się nie wydarzyło. Odbiera mi prawo do mojej pamięci i bólu — mówi Paweł. 

Dopiero terapia pozwoliła mu zacząć porządkować przeszłość, choć proces ten jest trudny i bolesny. — Nie mogę zasiąść przy jednym stole z kimś, kto mnie niszczył, i z matką, która udawała, że tego nie widzi — wyznaje. 

Psycholożka: "Wybaczenie to proces, a nie obowiązek" 

Okres świąteczny często wiąże się z presją, by wybaczać i naprawiać relacje. Psycholożka Joanna Chmura zwraca jednak uwagę, że wybaczenie nie jest obowiązkiem, a procesem, który wymaga czasu i uznania doznanej krzywdy. — Wybaczenie musi wynikać z serca ofiary, a nie z presji otoczenia. Bez uznania bólu i szacunku dla granic ofiary, proces ten może być niemożliwy — tłumaczy. 

Więcej przeczytasz w Onecie