Piosenki powstańcze w wykonaniu grupy teatralnej Ucho od śledzi - recenzja spektaklu w kinie Narew

Były „numery” z przedwojennych kabaretów, a nawet (głosem) sam Fryderyk Jarossy, idol ówczesnej Warszawy; był „szarm, urok, wdzięk” i kultura sceniczna; były dopracowane do ostatniego dźwięku i gestu piosenki i skecze; byli rozbawieni rewelersi – koneserzy alkoholi i była przejmująca „Rebeka”; było o paniach, które już wtedy „bały się utyć” i tych, które w męskich ramionach są „takie male...”. Słowem, było jak w przedwojennym kabarecie, który „łączył z urzekającym wdziękiem doskonały humor z wysublimowaną satyrą, niosąc wytchnienie od kłopotów dnia codziennego”. Nic dziwnego, że były i brawa po każdym numerze oraz i owacja na stojąco, którą widzowie wymusili piosenkę na bis.

A wszystko to w miniony piątek w kinie „Narew”, gdzie z programem „Niech to zostanie między nami” wystąpiła grupa teatralna „Ucho od śledzia”. Czyli: Karolina Ambroziak-Sawicka, Sylwia Grzesiak, Artur Bednarek, Paweł Grzywacz i Michał Żuk. Wszyscy świetnie śpiewający, zarażający humorem, zachwycający interpretacją. Myślę, że Edward Dziewoński i Wiesław Michnikowski też biliby brawo Pawłowi Grzywaczowi i Michałowi Żukowi za wspaniałą interpretację „ich” „Sęka”. Było i coś dla miłośników polityki w kabarecie. Nie tylko w świetnie wyreżyserowanej piosence „Kryzys”. Bo Artur Bednarek, brawurowo wykonując piosenkę „Wąsik, ach ten wąsik”, przypomniał kreację Tadeusza Łomnickiego w „Karierze Arturo Ui” Brechta.

No i było - jak to mówi się teraz – na bogato. Panie przebierały się tak samo często jak Doda i Steczkowska, panowie rzadziej, ale też, a muzyka była „na żywo”. W wykonaniu Apolonii Ambroziak ( na wiolonczeli), Stanisława Sawickiego (na klarnet) i Andrzeja Ambroziaka (na fortepianie).

Ponieważ pod koniec śpiewano, że „optymizmu trochę trzeba”, zakończmy informacją podaną przez Karolinę Ambroziak-Sawicką: grupa przygotowuje na wrzesień spektakl z piosenkami powstańczymi. Warto więc rezerwować bilety. (le.ch)