Kącik przyrodniczy. Każdy dudek ma swój czubek!

Od naszego Czytelnika, doskonałego fotografa Dariusza Sielskiego otrzymaliśmy świetne zdjęcia trochę egzotycznego ptaka – dudka.

Przy okazji Dariusz Sielski zasugerował nam wspólną nazwę dla naszych tekstów przyrodniczych „kącik przyrodniczy” Tak więc niniejszym go inaugurujemy i piszemy o dudku.

Dudek, dudek zwyczajny (Upupa epops) to rzadki w Polsce przedstawiciel rodziny dudków. Charakteryzuje się wyszukanym ubarwieniem od pomarańczowego po białe i czarne elementy. Jego niezwykle pstre ubarwienie bardzo rzuca się w oczy podczas lotu. Dudek przypomina wielkiego motyla.

Bardzo ciekawie wygląda też wielki czub na głowie, którego rozpościera wachlarzowato gdy jest zaniepokojony. Odzywa się bardzo donośnym, niskim „upupup”.

Gniazda zakłada w dziuplach w starych drzewach. Szczególnie lubi wierzby. Nie radzimy jednak zaglądać do takich dziupl – młode bowiem mają specyficzny sposób obrony – otóż tryskają cuchnącą cieczą, której odoru trudno się pozbyć.

Dudki zimowe miesiące spędzają w ciepłych rejonach północnej lub środkowej Afryki. Odloty odbywają się pod koniec lata lub na początku jesieni.

W mowie staropolskiej dudek nazywany był hupek albo hutek. Najprawdopodobniej było to spowodowane odgłosem jaki wydaje ten ptak zbliżonym do „hup-hup-hup…”.

Dudek ze względu na swój wyjątkowy wygląd i wizualną atrakcyjność trafił do wielu bajek a dzięki temu pojawił się w ludowej symbolice. „Wystrychnąć kogoś na dudka”, znaczy tyle co kogoś wykiwać lub oszukać. „Każdy dudek ma swój czubek” - mówimy o kimś nieskromnym, chwalipięcie a „bojący dudek” - oznacza kogoś bojaźliwego, tchórzliwego.

GHG, fot. Dariusz Sielski

Zapraszamy do przysyłania nam zdjęć, filmów, tekstów z Waszych spacerów i wypraw przyrodniczych po lasach, wodach i polach okolic Pułtuska.