Rok politycznych zwycięzców i… przegranych

​​​​​​​W pułtuskiej polityce rok 2024 to był rok prawie samych politycznych zwycięzców, z wyjątkiem niewielu przegranych! Zacznijmy od tych pierwszych.

Największym zwycięzcą tego roku jest rządzące Pułtuskiem i powiatem pułtuskim Polskie Stronnictwo Ludowe. Wygrało wszystko, co mogło wygrać: czterech wójtów, burmistrza, powiat. Co ciekawe, ludowcy zdobyli fotel burmistrza miasta, mimo że ich kandydat wystawiony wiosną nie wszedł do drugiej tury i niezwykle ostro zaatakował zwycięzcę pierwszej (później także drugiej) – Krzysztofa Nuszkiewicza. Zablokowanie możliwości pełnienia urzędu przez zwycięzcę wyborów, a później wybory przedterminowe, które wygrała szefowa gminnych struktur PSL Beata Jóźwiak pozwoliły ludowcom utrzymać władzę w ratuszu. Co znamienne – zarówno w Pułtusku, jak i wcześniej w gminie Zatory, sukces kandydatów PSL był możliwy dzięki wsparciu PiS, który nie wystawił swoich kandydatów.

Wygranymi długiego maratonu wyborczego jest też pułtuska Platforma Obywatelska i Marzena Cendrowska. Rok temu na sugestie, że to środowisko polityczne może w jakikolwiek sposób zaistnieć, starzy wyjadacze pułtuskiej sceny politycznej ironicznie się uśmiechali, dając maksymalnie 2%. A tymczasem wiosną udało się zdobyć mandat do rady miasta i pokonać najważniejszego konkurenta w pierwszym etapie – Pułtuskie Forum Samorządowe. Każdy, kto choć odrobinę zna się na lokalnej polityce wie, że spory sukces PFS w poprzednich wyborach wynikał tylko i wyłącznie z tego, że zagospodarowało ono elektorat centrowo-liberalny, czyli elektorat nie startującej wtedy Platformy. Zapewne dlatego najbardziej zdziwiony uzyskaniem mandatu radnej przez Marzenę Cendrowską był jej dawny partyjny kolega Łukasz Skarżyński. Późniejsze wydarzenia – kilkumiesięczne rządzenie miastem i niemal 50% wynik w wyborach, mimo przegranej jest jednak sukcesem. Dziś Marzena Cendrowska nie jest już nic nieznaczącą pretendentką z 2% poparciem. Może pochwalić się sporym poparciem. Pytanie tylko, co z nim dalej zrobi?

Jeśli chodzi o wspomniane Pułtuskie Forum Samorządowe to mimo katastrofy w wyborach na burmistrza (dopiero czwarte miejsce) formacja się utrzymała – Łukasz Skarżyński został radnym, a dzięki antypeeselowskiej kampanii udało się zdobyć też mandat do rady powiatu. Dzień po wiosennych wyborach, kiedy już znane były wyniki, był dla PFS rozczarowujący, ale szybko okazało się, że nie jest aż tak źle. Układ w radzie miasta sprawił, że doświadczony i obdarzony talentem negocjatorskim Łukasz Skarżyński awansował na Przewodniczącego Rady Miasta. Równocześnie zawiązał koalicję z PSL-em. Obie strony wiedziały, że w przyszłym starciu z Marzeną Cendrowską nieliczny, ale zmobilizowany elektorat PFS może wybory rozstrzygnąć. Nie mylili się. W zamian ludzie „od Łukasza” dostali i dostają odpowiednie stanowiska w radach i spółkach. Nie ma więc wątpliwości, że Łukasz Skarżyński i PFS to polityczni zwycięzcy 2024 roku.

A teraz przegrani

Niewątpliwie jest nim Prawo i Sprawiedliwość. Utrata władzy na szczeblu krajowym spowodowała, że nastroje siadły. Sztandar PiS został więc częściowo zwinięty – do rady miasta kandydaci prawicy woleli wystartować z lokalnego komitetu. W 2018 roku kandydat PiS wygrał pierwszą turę na burmistrza, a do rady weszło aż 11 kandydatów z PiS. Partia ta więc miała samodzielną większość i obsadziła całe prezydium. Teraz prawica zdobyła zaledwie 7 mandatów i nie ma w prezydium nikogo!

W przyśpieszonych wyborach na burmistrza prawica nie wystawiła kandydata, czując, że nie ma w nich szans. Elektorat PiS został w zdecydowanej większości w domach, co spowodowało niską frekwencję. Ci co poszli, zagłosowali raczej na kandydatkę PSL, być może rozstrzygając o wyniku.

Przegranym jest też paradoksalnie największy wygrany wiosennych wyborów Krzysztof Nuszkiewicz. W kwietniu zdeklasował rywali. W starciu jednak z prawem – jak mówią jedni, bądź polityką jak mówią inni – nie miał szans. Mając problemy z prawem musiał zrezygnować z mandatu i poparł kandydatkę swojej byłej partii – Beatę Jóźwiak. Wróbelki ćwierkają, że już żałuje tej decyzji!

Pułtuska Lewica sukcesu nie odniosła, ale też mandat Róży Krasuckiej w Radzie Powiatu pozwala na to, aby wynik lewicy nie był nazywany klęską.

Scenariusze na przyszłość

Mamy w Pułtusku trzy bloki: Trzecia Droga (PSL, PFS, radni „niezależni”), prawicowy (PiS) i liberlano-lewicowy (PO, Lewica). Wydaje się, że dziś mają one porównywalne poparcie mieszkańców z tym, że dwa pierwsze to efekt działania wielu osób, a ten ostatni to poparcie dla Marzeny Cendrowskiej. Jest jeszcze niedookreślony elektorat „konfederacji”.

Rada Miejska nie odzwierciedla nastrojów społecznych. O ile 7 mandatów PiS niemal idealnie potwierdza poparcie dla tego środowiska, o tyle blok „3D” ma niemal dwa razy tle siły w radzie, co realnego poparcia, a blok „Cendrowskiej” tylko jedną radną. To sytuacja niefortunna, ale takie są uroki „etapu” w procesie politycznym. Gdyby w październiku Pułtusk wybierał także Radę Miasta, byłoby zdecydowanie inaczej – trzy bloki miałby mniej więcej po tylu samo radnych.

Przed nami ponad cztery lata kadencji samorządów. Wszystko się może zdarzyć, a pierwsze co się zdarzy, to wybory prezydenckie. Pułtuskie „bloki” mają swoich kandydatów: Marzena Cendrowska jest koordynatorką kampanii Rafała Trzaskowskiego, ludowcy i PFS będą głosować na Szymona Hołownię, a PiS na „niezależnego” Karola Nawrockiego. Zapewne w pierwszej turze jakiś elektorat zagospodarują także Sławomir Mentzen i Magdalena Biejat. Wszyscy lokalni działacze muszą się starać, bo wyniki ich kandydatów będą w jakimś stopniu też odzwierciedleniem poparcia dla lokalnych sił politycznych.

A później? Co wydarzy się później trudno przewidzieć, nie wiedząc kto latem zasiądzie w Pałacu Prezydenckim. Wbrew pozorom wybory głowy państwa przełożą się na sytuację polityczną rządu i parlamentu, a ta z kolei przełoży się na lokalne przetasowania. Pożyjemy, zobaczymy.

Grzegorz Hubert Gerek